Ölülerin ruhları hakikaten geri gelip yaÅŸayanlara görünüyor mu? Bu, modern fende en çok münakaÅŸa edilen meselelerden biridir. En eski zamanlardan beri insanlar daima hayaletlere inanırdı. Son zamanlara kadar bir muamma olan rüya, evham, telepati ve bunun gibi ÅŸeylerin neden ileri geldikleri ancak modern fen sayesinde anlaşılmıştır. Buna raÄŸmen ölü ruhlarının canlıları ziyareti muamması yalnız Ä°ngiliz ve Amerikan tıbbî araÅŸtırma bürolarının yaptığı derin tetkikler neticesi; bazı müstesna hallerde canlı insanlarla ölülerin ruhları arasında irtibatın mümkün olduÄŸu kat’ileÅŸmiÅŸtir.
Buna misal olarak, aÅŸağıda naklettiÄŸim hadise 1921 senesinde Åžimalî Karolina’da vukuu bulmuÅŸ, birçok ÅŸahit ve resmî evrak ile doÄŸruluÄŸu tespit edilmiÅŸtir. 1921 senesinde James Chaffing Åžimali Karolana’daki çiftliÄŸinde bir kaza neticesiyle âni olarak ölmüştü. Chaffing orta yaÅŸlı, hali vakti yerinde ve muhiti tarafından çok sayılan bir kimse idi. Bir gün tarladayken traktörün altında kalmış ve ağır yaralı bir halde, güçlükle odasına götürülmüş ve yatağına yatırılmıştı. Ev halkının ve derhal çaÄŸrılan doktorların bütün gayretlerine raÄŸmen Chaffing kurtarılamamıştı. Ölüm yaklaÅŸtıkça Chaffing’in beyhude yere bir ÅŸeyler söylemeÄŸe uÄŸraÅŸtığını fark ettiler.
★
Dudaklarını büyük bir gayretle oynatıyor, alnında bu yüzden ter damlaları birikiyordu. (Terin aÄŸrıdan ileri gelmesine imkân yoktu. Çünkü ızdırabını dindirecek uyuÅŸturucu bir ilaç verilmiÅŸti). Gözleri, son sözlerini söyleyemediÄŸinden ileri gelen bir ifade almıştı. Eline kalem, kâğıt vermekte hiçbir mâna yoktu çünkü ellerini kullanamayacak kadar ağır yaralar almıştı. Orada bulunanlar Chaffing’in bir ÅŸey söylemek istediÄŸini görüyor fakat hiçbiri bir ÅŸey anlamıyordu.
★
Chaffing’in ölümünden sonra bütün reddedilenler evden çıktılar. Yegâne varis olan oÄŸlu da baÅŸka bir yere taşınmayı tercih etti. Ev olduÄŸu gibi bırakıldı. 1925’in bir Haziran gecesi (Yani Chaffing’in ölümünden dört yıl kadar sonra) reddedilen oÄŸullarından James Chaffing JR. birdenbire uykudan uyandı ve gayet bariz olarak babasının hayaliyle karşılaÅŸtı. Gecenin karanlığında odadaki eÅŸyaları seçebiliyordu. Açık pencereden hafif hafif esen rüzgâr perdeleri oynatıyordu. Bu, tamamen uyanık olduÄŸuna delâlet ediyordu. Yatağın biraz ötesinde babasının hayali, her zaman kiliseye giderken giydiÄŸi siyah elbisesi ve pelerini giymiÅŸ duruyordu. Babasının hayalini gayet iyi görebiliyordu. Hatta saÄŸ elindeki yara izini bile seçebilliyordu. Sadece yüzü karanlıktaydı. Rüya görmediÄŸine emin olabilmek için yatakta oturdu ve kendi kendini çimdikledi. Bunun bir rüya olmadığına tam kanaat getirdikten sonra hayalete daha dikkatle bakmaya baÅŸladı. Babası pelerinin yakasını kaldırarak altındaki gizli bir cebi iÅŸaret ediyordu. Babasına bir ÅŸeyler söylemek istedi fakat hayalet birdenbire kayboluverdi. Ne James Chaffing JR., ne de ailenin diÄŸer bir ferdinin pelerinin altındaki bu gizli cepten haberleri yoktu. Babaları zaten daima böyle esrarengiz ÅŸeylerden hoÅŸlanırdı. O gece James bir türlü uyuyamadı. Babasının hayalini gördüğüne kat’î olarak emindi. Fakat ertesi sabah hava aydınlanınca içine bir şüphe girdi. Kendi kendine ölülerin geri gelmesine imkân olmadığını düşündü ve gördüklerini hiç kimseye bahsetmemeÄŸe karar verdi.
Dört sene sonra James Chaffing JR., yine aynı şekilde, âni olarak uykudan uyandı ve babasının hayaleti ile karşılaştı. Hayalet yine dört gece evvelki gibi pelerinin yakasını kaldırdı ve gizli cebi işaret etti. Fakat bu sefer babası sanki hiç şüphe bırakmamak için, geçen seferkinden çok daha bâriz olarak görünüyordu. Hattâ yüzü bile tamamen meydandaydı. Dudakları hareket ediyor fakat sesi çıkmıyordu. Gizli cebi işaret ettikten sonra yine birdenbire kayboldu. Ertesi gün James, ala mevzuu olmayı göze alıp, kendi gibi reddedilen ağabeysine olan biteni anlattı ve bu mesele hakkında fikrini sordu. Uzun bir münakaşadan sonra iki kardeş, hayaletin gösterdiği şeyin doğru olup olmadığını kontrol etmeye karar verdiler. Babaları öldükten sonra bütün ailenin terketmiş olduğu ve halen kimsenin oturmadığı eve gittiler. Ev olduğu gibi bırakılmış, hiçbir eşya evden çıkarılmamıştı. Hattâ babasının elbiseleri bile olduğu gibi tavan arasında bir sandığa yerleştirilmişti.
★
İki kardeş metrûk eve geldikleri vakit, ne kadar saklamaya çalışsalar da bir hayli korku ve heyecan geçiriyorlardı. Büyük bir gıcırtı ile kapıyı açıp doğru tavan arasına çıktılar. Sandıktan babalarının siyah pelerinini çıkarttılar. Yakanın altını çevirdikleri zaman, babalarını hayaletinin işaret ettiği bir yerde, gizli bir cep ve içinde bir kâğıt olduğunu gördüler. İki kardeş dehşet içinde kâğıdı okudular. Babalarının gayet iyi hatırladıkları el yazısıyla şunlar yazılıydı:
— Babamın bana hatırası olan Ä°ncil’in 17’inci kısmında Genesis’i okuyun.
Bu Ä°ncil tavan arasında bırakılmıştı. Ä°ki kardeÅŸ Ä°ncil’i masanın üstüne koydular ve açmadan evvel tozunu silerken birdenbire içlerine bir korku geldi ve kitabı açmadan olduÄŸu yerde bırakıp koÅŸa koÅŸa evden uzaklaÅŸtılar. Bundan sonra birkaç gün meseleyi her cihetten incelediler. Bu yaka altından çıkan kâğıt bir tesadüf eseri miydi? O yazılarla ne demek istiyordu?
Nihayet huzura kavuÅŸmak için yegâne çarenin kâğıtta yazılanı yerine getirmek olduÄŸuna karar verdiler. Biraz cesaret ve kuvvet almak için komÅŸuları Thomas Black’in de bu husustaki fikrini sordular ve o da Ä°ncil’in o sayfasını okumalarını ve babalarının maksadını, ancak böylelikle anlayabileceklerini söyledi. Bunun üzerine 6 Temmuz 1925’te iki kardeÅŸ, yanlarına Thomas Black’i de alıp tekrar çiftlikteki eve gittiler. Tavan arasında bıraktıkları babalarının okumalarını yazdığı Ä°ncil sayfasını çevirdiler. Sayfanın arkasına bir zarf yapıştırılmıştı. Derhal zarfı açtılar ve içinde babalarının onlara hitaben yazdığı bir mektupla birlikte ölümünden hemen sonra bulunan vasiyetnameden daha sonraki bir tarihte yazılmış ikinci bir vasiyetname buldular. Babaları bu vasiyetname ile servetini müsavi olarak karısı ve evlatlarına taksim etmiÅŸti. Bu vasiyetname de öbürü gibi, itinayla ve her ÅŸeyi tam olarak hazırlanmış, Åžimali Karolina noterliÄŸi tarafından tasdik edilmiÅŸti. Bu, James Chaffing’in ikinci ve son vasiyetnamesiydi.
Yukarıda anlatılan hâdiselerden şu netice çıkarılabilir. James Chaffing, kızgınlıkla bir vasiyetname hazırlayarak bütün ailesini reddediyor. Fakat bir zaman sonra affedince yeni bir vasiyetname hazırlıyor ve böylelikle servetini evlatları arasında müsavi olarak taksim ediyor. Fakat herhalde kâfi derecede cezalandırmadığı kanaatinde olduğundan onları üzüntüde bırakmak için bu yeni vasiyetnameden hiçbirini haberdar etmiyor. Ani kazadan sonra, bütün gayretine rağmen, yeni vasiyetnamenin yerini söyleyemeden ölüyor.
★
Bu hâdisede de görüldüğü gibi, ölüler canlılarla nadiren irtibat temin edebiliyorlar. Herhalde asıl vasiyetnamenin yerini söyleyemeden, huzursuzluk içinde ölen Chaffing, dört sene içinde küçük oğluna kısa bir müddet için görünebilecek kuvvet yahut enerjiyi temin edebiliyor. Bu mesele ilim adamlarını uzun zaman meşgul etmiş ve hâlâ tam bir netice elde edememekle beraber ölülerin ruhlarının nadiren de olsa yaşayanlara gözüktüğünü tespit etmişlerdir.
 Kaynak: 1954, Hafta Dergisi
