Anadolu Ajansı’nda gazeteci olarak çalışıyorum. Öncelikle, bu değerli eserlerinizden bizleri mahrum etmediğiniz için size teşekkür ederim. Abdülcanbaz’ları ne zaman neşretmeye başladığınızı tam olarak bilmiyorum. Elime yıllar önce kitap olarak yayınlanmış birkaç Abdülcanbaz geçti. Gameda Limited tarafından basılan bu “Abdülcanbaz Yayınları”, “İstanbul Sokakları Hem Geniştir Hem Dardır”, “Kadın Kasabı Landru İstanbul’da”,”Yer Nihayetlerine Seyahat”, “Tekerleğin İcadı”, “Sahra Kaplanı”, vs gibi eserleriniz 1970’lerde yayınlanan ve külliyat içinde yer alacak olan eserleriniz arasında mıdır? — CİHANGİR GENER (ANKARA)
+ Ben sana bir makyaj yapayım da gör. Kimse farkına bile varamaz vallahi. Dolgun ve olgun bir hasba olur çıkarsın. Bilirsin, böylesi ülkemizde çok geçerlidir.
— Saçmalama! Ünlü bir adamım ben. Bir anlaşılırsa?
+ Kim anlayacak ki? Hem böylesi makyajlı erkek-kadınlarla dolu sokaklarımız üstelik. Bunların en ünlüleri sanat (!) piyasamızda el üstünde tutulan saygın kişi muamelesi görüyorlar toplumumuzda.
— Ha! Hııı!
+ Görüyorsun ya, çekinmene hiç gerek yok. Anlayacaksın o zaman bizlerin neler çektiğini. Bir daha da Liloşunla tartışmaya girişmezsin.
— Haa! Olur mu öyle şey canım?
+ Teklifimi kabul edersen o ısrarla istediğin şeyi de düşünürüm. Ne dersin?
— Sahi, yapar mısın? Söz veriyorsan billahi göze alırım bu işi.
+ Doğru dürüst yürüyemeyecek miyiz yolda yol? Bu ne terbiyesiz gençlik böyle? Vallahi polise şikâyet edeceğim şimdi seni.
— Ablacım ben masumum.
+ Ben de yapmadım valla.
— Ihh! Ulan hergele, ananı ağlatırım senin ha.
+ Uuuh be! Bu ne sert kalçaymış! Parmaklarım acıdı valla.
— Vay itoğlu it! Ben de sana taş gibi bir tokat patlatayım da gör.
+ Ne karı be! Dağıttı oğlanı vallahi.
– Koş lan koş! Bir kadın, bir erkeği marizliyor.
— Ne toplandınız be? Dağılın ulan! Açılın! Açılın patlatırım ha!
+ Uuuy. Erkek gibi kadın valla.
– Allah bu karının kocasının yardımcısı olsun.
— Asabım bozuldu dayanamadım. Serde ne de olsa erkeklik var. Üüüf! Kalçam hâlâ ağrıyor. Ne biçim çimdik atıyor bu itoğlu itler be?!
— Kadın olmak, ilgi görmek fevkâlade iyi bir şey ama, bu hergeleler niye rahat dolaştırmıyorlar insanı?! Ayaklarıma da kara sular inecek neredeyse. Hah! Purada hem bir duble atar, hem de dinlenirim.
— Oh be! Dünya varmış. Bana bir viski getir garson!
– Derhal hamfendicim.
— Şu namussuz heriflere bakın hele! Pişmiş kelle gibi sırıtıyorlar. Ay ay! Kim geliyor öyle? Ah yarabbim bir tanırsa beni.
— Abdülcanbaz bu gelen! Allah kahretsin. Bu ne ters rastlantı. Ay ay! Yanımdaki masaya oturacak galiba.
— Aaa! Bana hiç bakmadı bile. Açtı gazetesini okuyor. Pis herif, biri çıksa da şu elindeki gazete yüzünden köteklese ne kadar sevinirim.
— Boş yere telaşlanmışım. Amma da ciddi adammış ha! Yuh be! Yanıbaşında şuh bir hanım oturuyor da hiç oralarda bile değil. Oysa, ondan başka bütün erkeklerin gözleri üzerimde.
— Sanki yiyecekler beni yamyam herifler. Kadınların böyle bir yerde yorgunluk gidermeleri, bir tek atmaları, özgürlükleri yok demek ki. Vay köpoğlu! Bıyık buruyor bana. Ay ay! Göz de kırptı hırbo herif.
— Asabım adamakıllı bozuldu. Keşke Abdülcanbaz gibi elimde bir gazete olsaydı da çevreme bakma zorunluluğu duymasaydım. Aaa! Kalktı, buraya mı geliyor yoksa?
+ Güzel hanımcım, bir süredir seni temaşa ediyorum. Canın sıkkın galiba. Masamıza buyurmaz mısın? Hepimiz neşeli kişileriz, efkârını anında dağıtırız.
+ Hadi nazlanma, buyur misafirimiz ol.
— Hı hı! Teşekkür ederim. Ama ben yalnız kalmak istiyorum.
+ Ne demek o? Seni buyur ettik masamıza. Hata mı ettik ki karşılığında hakaret gördük. Hadi gel, arkadaşları bekletmeyelim.
— Rica ederim, beni rahat bırakın! Ben sizin bildiğiniz kadınlardan değilim.
+ Kafamı bozma karı! Burada yani meyhanede kafayı çeken kadın, bizim bildiğimiz kadındır. Hadi nazlanma gel. Ücretin neyse alırsın. Ağırlamak istiyoruz seni.
— Aaa! Delinin zoruna bak! Rahat bırakın beni ayol!
+ Şuraya beş dakika nefes almak için girdim, nedir bu yaptığınız ayol? Onu sen benim külâhıma anlat. Beğenmedin mi yoksa beni? Hadi nazlanma, gel! Ağırlayacağız seni.
— Bırak kolumu! bırak beni canım. Ay kolum.
– Bana bak! Hanım istemiyor. Zor kullanma.
+ Zırlama, yürü!
+ Sen ne karışıyorsun be?
– Bırak kadının kolunu!
– Hadi bakayım, rahat bırak bayanı.
+ Araya girmekle hata ediyorsun. Yerine oturursan isabet edersin.
– Olay mı çıkarmak niyetin?
+ Olay çıkarmak bizim işimiz. Bundan büyük zevk duyarız.
— Ay nereye varacak bunun sonu? Başıma bir dert çıkmasın da.
– Ben olay çıkartmaktan zevk duymam. Sarhoşsun, aklını başına devşir ve git yerine otur! Mecbur bırakma beni.
+ Bana bak kılıbık. Fazla ileri gittin sen. Ve sözden anlamayıp, dayağı hak ettin.
— Aaay! Arkadaşları da geldi.
– Haydi, tamam. Bu iş burada biter.
+ Yıkıl lan karşımdan it herif!
– Hadi bakalım! Bu film burada kopar.
— Çok teşekkür ederim beyfendi. Siz yetişmeseydiniz kim bilir neler gelirdi başıma. Güzel kadınlara rahat yüzü yok bu ülkede.
– Sayın bayan. Ne söyleseniz haklısınız. Böyle herifleri silmek lâzım yeryüzünden. Artık endişe etmeyiniz. Biz varız. İyi günlere!
— İyi günlere!
– Özür dilerim bayan. Bayan neydi? Mutlu günlere bayan.
— Oooh! Bayan Samiye diyebilirsiniz bana.
— Aay! Geç kalıyorum ben, gitmeliyim artık. Size tekrar teşekkürler Abdülcanbaz Beyefendi ve sizlere de teşekkürler. Hoşça kalın!
– Uğurlar olsun, güle güle!
— Bir dakika sayın bayan Samiye. Ben size eşlik edeyim, ne olur ne olmaz. O adamlar size pusu kurmuş olabilirler. Ya da gizlice izleyip, tenha bir köşede.
— Ayy! Yaparlar mı dersiniz?
