Yıl 1965. Tifdruk baskılı Ses, o yılların 100 bin tirajlı popüler bir sine-magazin dergisi. Gerçekten magazin dünyasında pırıl pırıl tekniğiyle devrim yaratan bir dergi. Yapı Kredi Bankası’nın yan kuruluşu adına sahibi Şevket Rado. Modern Venüs Yarışması genel başlığıyla “kilo, boy, göğüs, bel, baldır, bilek” ölçülerini gönderen güzeller arasında yapılan oylamada Nebahat Çehre 1485 oyla ikinci olur. Aslında bu yarışmada Fatma Girik gibi büyük bir yıldızın arkasından gelmesi Nebahat Çehre için bir yenilgi sayılmazdı. Ne yarışmalara katılmamıştı ki? Bu tür yarışmaların uzatmalı güzeliydi Nebahat Çehre.
ROL ARKADAŞLIĞINDAN BÜYÜK AŞKA
Üçü erkek, dört kardeşten biridir Çehre. Sinemaya girişi ise yapımcı-yönetmen Ümit Utku ile başlar. 1961’de Göksel Arsoy ve Leyla Sayar’ın başrollerini paylaştığı “Yaban Gülü” ilk filmidir. Ama asıl ilginç olan, bir Güzide Sabri uyarlaması olan bu filmin senaryosunu Atıf Yılmaz ve asistanı Yılmaz Güney’in yapmasıdır. Ve Nebahat Çehre, nereden bilirdi ki, bir gün Yılmaz Güney ile yollarının kesişip fırtınalı bir aşk yaşayacağını.
Nebahat Çehre, bu yüz yüze gerçekleşen ilk karşılaşmada etkilenir gibi olur Güney’den. “Etkilenir gibi olur” diyoruz çünkü Yılmaz Güney, sinekkaydı traşlı, o pasör kartpostal jönleri gibi vurucu bir özellik taşımaz ilk bakışta. Yani yıldırım gibi çarpmaz hemen. Kavruk yüzüyle ve kendine özgü, gösterişsiz ve mütevazı duruşuyla yavaş yavaş açılarak fark ettirerek dikkati çeker. İşte Nebahat Çehre’nin etkilenmesi de böyle karizmatik bir duruşun içinde gerçekleşir. İçe dönük bir kimliğe sahip Güney’in saklı özelliklerini fark ederek.
Nebahat Çehre, daha o gün tanıdığı erkeğe, bugün bile nedenini çözümleyemediği bilinçdışı bir davranışla, belki de yaşamının en masum teklifini yapacaktır:
— Beni evime kadar götürebilir misiniz?
Bu, erkek toplumunda kadın olmanın, başka bir deyişle “varolma duygusunun” dışavurumudur aslında. Nebahat Çehre-Yılmaz Güney beraberliğinin başlangıç dönemi, bu naif diyalogla başlar. Ve o gün yazıhane çıkışlarında yine birlikte, yine yanadırlar. Tarlabaşı Bulvarı ile Taksim’e çıkan yol arasında kalan eski bir yapı evde oturmaktadır Nebahat Çehre. “Kamalı Zeybek” adlı filmde daha rahat soluklanan Çehre ile Güney, birbirlerini daha yakından tanıyacaklardır.
ARADAKİ KADIN CAN ÜNAL
Nebahat Çehre, davet üzerine gittiği ve Londra’da düzenlenen “Dünya Güzellik Yarışması” dönüşünde Yılmaz Atadeniz’in yöneteceği “Dağların Oğlu” adlı filmde Güney ile ikinci kez karşı karşıya gelir. Marlon Brando’nun 7 yıl kadar önce oynadığı “One Eyed Jacks” adlı filmin yerli uyarlamasıdır. Film Adana yöresinde çekilir. Her ne kadar ilk filmleri “Kamalı Zeybek”te karşılıklı bir ısınma turu yaşasalar da İstanbul dışındaki bu çekimler sırasında daha özgün, daha iç içedirler. Yılmaz Güney, dilinin altındaki baklayı çıkarır sonunda. Ona özgün bir duruşla, boynunu bükerek, evlenme teklifi eder. 1966 yılının Mayıs’ında nişanlanırlar. Kendi aralarında yüzükler takılır, Boğaziçi’nde bir restoranda.
Ama yine de Nebahat Çehre tedirgin ve kuşkuludur. Haklı olarak birtakım keşkeleri vardır kafasında. İçin içini yer. Sorun aralarındaki Can Ünal adlı kadındır. Bu sorunu nasıl çözeceklerdir. Güney’in Konya’daki sürgün günlerinde tanıdığı (1962) gerçek adı Birsen takma adı Can Ünal’dan kopması öyle kolay olmayacaktır. Altı yıldır nikâhsız yaşadığı eşi, Paris’te yaşayan kızı Elif’e hamiledir. Üstelik yıllar önceki çok özel bir nedenle de Can Ünal’a mecburdur Güney.
Bir gece Güney ve Çehre, Pangaltı’ndaki As Kulüp’tedir. Yanlarında Fikret Hakan da vardır. Nasıl haber almışsa Can Ünal, yırtıcı bir panter gibi karşılarına dikilir. Ortalık birden karışır. Çehre, çantasını kaptığı gibi taksiye binip annesinin Taksim’deki evine gider.
AŞK MEKTUPLARI
Nebahat Çehre İstanbul’da, Yılmaz Güney ise film çekimleri sebebiyle Adana ve Urfa arasındadır. Zaman zaman uzak kalsalar da Güney’in gurbet illerinden yazdığı mektuplar aralarındaki tüm uzaklıkları yakınlaştırıp destansı bir aşk öyküsüne dönüşür.
17/3/1965 tarihli bir mektup
Dün gece Adana sokaklarında seni aradım. Duvarlarda, köprülerde, ışıklarda. Biliyorsun, sen binlerce kilometre uzağımda ama en yakın bir uykunun içindesin. Yanılırsam diye ürküyorum. Çünkü insanlar değişken ve insafsızdır. Çünkü her an bir başka duyguya gebedir. Seni her düşünüşte iyiyi ve kötüyü yan yana koyuyorum. Çocukluğum geldi aklıma. Babamı beklediğim kahvenin önünde durdum. Geceydi, ve ben tüm geçmişi bütün derinliğiyle yaşadım. Sanki çocukluğumda bir günah içinde sen vardın. Yavrum sen benim kadınımsın. Beni düşündüğün anlar sıkılıp, bana aykırı şeyler yapmayacağını biliyorum. Ama yine de içim rahat değil. Yalnız kadının bir boşluğu vardır hani.
25/3/1966 tarihli bir mektup
Dün akşamdan bu yana seni düşünmek beni yordu bebecim. Artık rahatsız oluyorum beynim zonkluyor. Sanki kırk ton yük taşımışçasına bitip tükendim. Senin beni anlaman güç. Hatta bu durumlar, sende çocuksu bile olabilir. Hiç zayıf değilim aslında. Hiç küçük değilim. Sevgi benim hayatımda bir hastalıktır yavrucuğum. Öldürücü bir yaradır. Geçmişteki iyi ve mutlu günlerimizi düşünüyorum.
Beni sevdiğin, benimle dopdolu olduğun günleri düşünüyorum. Öylesine yalnız ve yorgunum ki. Elim ayağım seninle kuvvetlenmiş yavrum. Seninle varmışım ben. Yokluğun ne acı. Yüreğim boş, buruşturulmuş bir kâğıt parçası gibi. Nebahat, Nebahat, Nebahat. Sevgim seninle değerini bulacak mı? Nebahat.
Tarihi belirtilmemiş başka bir mektup
Şu yeryüzünde üç milyarı aşkın insan yaşar yavrum. İnsanların bir kısmı aç, bir kısmı hasta, bir kısmı yaşlı, bir kısmı aşık. Dünyanın neresinde olursa olsun sevda için yanan binlerce insan vardır. Ve biz, bu üç milyardan yalnız iki kişiyiz. Her şeyin bir kanunu vardır. Ama sevdanın kanunu, yolu yordamı yoktur. Akıp gider, aktıkça da büyüyen bir su olur sevda. Irmaklar sonlarını denizde kaybolmuş bulur. O denizin içinde kimsenin bilmediği ırmaklar, dereler, çaylar vardır. Ben o denizlerin içinde kaybolan, ne olduğu hatırlanmayan ırmaklardan biri istemiyordum. Kendi denizimi kendim yaratmak, kendi toprağımı kendim sulamak ve akmak istiyordum. Ama nereye, nasıl?
BÜYÜK GÜN: 30/1/1967
Yılmaz Güney siyah smokiniyle, Nebahat Çehre ise beyaz gelinliği ile Butik Mualla’nın Galatasaray Mısırlı Apartmanı’ndaki terzihanesinden çıkıp, kapıda bekleyen Mustang arabaya birlikte zorlukla biner. Çevreleri ünlü çiftin hayranlarıyla doludur. Önce nikâh dairesine, ardından Hilton Otel’indeki nikâh törenine. Güney’i oğlu gibi seven Efes Film’in sahibi Mualla Özbek ve Saltuk film prodüktörü Kadir Kesemen nikâh şahitleridir ünlü çiftin.
Evliliklerinin ilk günlerinde yeni evlenen her çift gibi mutludurlar. Divan Oteli’nin karşı sırasında dört yol ağzındaki bir binanın (Kıvılcım Apt.) çatı katında yaşamaktadırlar. Çehre’nin göz zevkine göre düzenlediği çatı katı, avuç içi kadar küçüktür. Ama iki kişilik bir dünya için öylesine şirindir ki. Tavanları cilalı gürgen ağaçlarıyla kaplı o aşk yuvası, çatı katı konusunda şöyle der Çehre:
— Evin duvarlarına hiçbir resmimi asmadım, asamadım. Londra, Amerika seyahatleri, aile resimleri ve bunun gibi geçmişe ilişkin birçok resmi şöminede yaktı Yılmaz. Hayatın bundan sonra benimle başlıyor dedi. Çok üzüldüm, ama buna ilişkin hoşnutsuzluğumu zaman zaman dile getirmekten hiç kaçınmadım.
450 GÜN SÜREN FIRTINALI BİR EVLİLİK
Ne var ki Güney, devleştikçe, filmleri özellikle de Anadolu sinemalarında gişe rekorları kırdıkça kabına sığmayacak, sonu bir türlü gelmeyen sansasyonel olaylarla Çehre, diken üstünde bir yaşam sürecekti. Ve çaresizdi de. O güzel günlerden sonra ayrılmak şart olmuştu. İki kez yasal yollara başvurmuş ama araya giren aile dostlarının ısrarıyla barışmışlardı. Araya kimler girerse girsin sonuç değişmeyecek, önlenemeyen şiddetli geçimsizlik bir gün bitirecektir bu arızalı yaşam birlikteliğini.
SABAHA KADAR ALINAN ALKOLDEN SONRA
Evliliği tetikleyen olayların en önemlisi 21 Nisan 1968 pazar gecesi yaşanır. Olay şöyle gelişir: Yılmaz Güney, “Siverekliler Gecesi”nin özel davetlisidir. Araları açık olan Çehre ile Kervansaray’da düzenlenen bir geceye katılır. Geceyarısı oradan çıkılıp ünlü gece kulübü Playboy’a gidilir. Sabaha karşı ikisi de alkollüdür. Oldukça gerginlerdir. Yürüyerek ve tartışarak Divan Oteli’nin önüne geldiklerinde Çehre birden yere düşer ve başını bir yere çarpar. Güney eşini derhal Amerikan Hastanesi’ne götürür. Başında bir yara izi, köprücük kemiğinde ise kırılma oluşmuştur.
Üç gün üç gece Çehre’nin başında bekleyen Güney’e bir gazeteci: “Ayrılacak mısınız?” diye sorar. Yılmaz Güney ise şöyle yanıt verir:
“Ben hayatta oldukça Nebahat benim karımdır. Hiçbir mahkeme bizi ayıramaz. Bizi ayıracak hakim daha doğmadı” dese de 24 Nisan 1968’de boşanırlar. Ve bu nasıl bir alın yazısıdır ki, “Ölünceye kadar karım olacaksın” dediği kadın Çehre yerine Jale Fatma Süleymangil (Fatoş Güney) olacaktır.
Kaynak: Türk Sineması’nın Marjinalleri
