Filmleri en çok rağbet gören jönlerimizden biri olan Ayhan Işık’ı bazı sebeplerle son günlerde sık sık uğramak lüzumunu hissettiği Hilton otelinin terasında görüyorsunuz. Genç jönümüz acaba yeni bir av peşinde mi dersiniz?
1919’da İstanbul’da Fatih’te doğmuş. Babası saraçmış. Altı yaşında babası ölür. Şişli Bomonti 44’üncü ilkokulunu bitirdikten sonra Nişantaşı Birinci Ortaokulu’ndan mezun olur ve Güzel Sanatlar Akademisi’ne girer ve altı yıllık tahsilden sonra Yüksek Resim (ortası da var) bölümünden diplomayı alır. Yıl 1953’tür.
★
Akademiye girmeden önce 1948’de Bâbıâli’ye gelir. Türkiye Yayınevi, Nebioğlu Yayınevi, Akşam gazetesinde ressam olarak Bedri, Firuz, Süruri ile yanyana çalışır. Resimli romanlar çizer. Hatta 1945 yılında Akbaba’da çizdiği karikatürler vardır. Şimdi onlar kütüphanelerin mahremiyetinde uyuyor. Ayhan Işık da yepyeni otomobiliyle (beni bindirdi, içinden gördüm), yepyeni ve çok pahalı elbiseler giyiyor. Otomobiline 50 bin lira vermiş. Bâbıâli’deki günleri için şöyle dedi:
— Yırtık pabuçla dolaşırdım o günler. Karikatürün çıksın da öyle para alırsın derler. Dört gözle beklerim, çıkar ama yine de üç-beş lirayı vermezler. Çizdiğim resimli romanlar HAFTA mecmuası koleksiyonlarında kaldı.
Şimdi konuştuğumuz yeri anlatayım size. Taksim Meydanı’nda verdiği randevuya dakikası dakikasına geldi. Otomobiline bizi aldı. Yanımızda Ayhan’ın bir arkadaşı var, kadın değil erkek!
Resim çekmek için en münasip yer olarak Hilton’u seçtik. Taraça’ya en yakın yerde birer hasır iskemle çekerek oturduk. Sağımızda «Lâlezar», arkamızda çay salonu, orkestra, önümüzde Boğaziçi’nin bir parçası. Füreya’nın 1955 tarihli seramik masaları. Lüks, para, servet, zenginlik her tarafta akıyor.
★
Ayhan Işık da dikkati çekiyor. Orhan Boran, yanındaki ecnebiye:
— İşte bu adam Türklerin en ünlü sinema artisti! diyor. Beni görünce güldü, selam verdi. Ayhan etrafına pek bakınmıyor. Üstelik süslü, zengin kadınlardan, kızlardan utanıyor. Bazen yanakları bir genç kızı (tabii, bazı genç kızlar gibi) kızarıyor. Saf, temiz, samimî bir hali var. Yapmacık değil, numara değil. «Ben züppeliğin (Z)’sini bilmem» diyor. Ama bana sorarsanız işi gücü kumar masasında para sarf etmek. Vaktini, hayatını berberde, terzide, çayda, dansta öldürmek olan sözde «sosyete» Ayhan için büyük tehlike.
Sinemaya nasıl geçtin Ayhan?
— Ha bak, asıl onu yazalım. Bütün bu hayatımı Sezai Solelli’ye borçluyum. O olmasaydı, Bâbıâli’de yırtık pabuçla dolaşan ressam olmasam bile bir resmimi bırakmayacak, bugünkü halimi göremeyecektim. Niyetim Süruri gibi Amerika’ya gitmekti. Orada ressamlık yaparak geçinmeyi aklıma koymuştum. Fakat bir gün.
Bu sırada Hilton’un kahve dağıtıcı kızlardan biri bize yakından ve dikkatli bakmaya başladı. Yanımızdaki arkadaş kahve ısmarladı. Genç kız kahveyi getirdikten sonra Ayhan konuşmasına devam etti:
— 1951’de Türkiye Yayınevi bir yarışma tertipledi. AND FİLM firması, İstanbul Film Stüdyosu’nda film çeviecekti. Sezai Sollei ısrar etti ve arzularım hilâfına zorla itildim. YILDIZ mecmuasına resimlerimi koydular. Yarışmanın yapıldığı stüdyoya zorla götürdüler beni. Jüri, yarışmaya katılanlar arasında beni ve Belgin Doruk’u seçti. Aynı yıl İPEK FİLM, «Yavuz Sultan Selim» filminde bana «Karabulut Hasan» rolünü verdi. O zaman en eski ve tanınmış artistler 2000 lira alıyordu. Bana 1500 lira verdiler. Filmde en uzun rol benimdi. Ama ben «aldım, yaptım» gibi kelimelerden hoşlanmam, «verdiler, yaptırdılar» diye yazalım. Orhan Arıburnu, Nedret Güvenç, Gülistan Güzey, Gülderen Ece vardı o filmde. Ondan sonra «Kanun Namına» filmini çevirdim KEMAL FİLM hesabına. Bu firmadaki işi de bana Sezai Solelli bulmuştu. Dedim ya, bu meslekte sebebi vücudum Solelli’dir.
Daha kaç yıl bekâr kalacaksın Ayhan?
— Valla kardeşim belli olmaz. Çok yakın bir zamanda evlendiğimi duyabilirsiniz. İntizamlı hayat için evlenme şarttır. Film artistliği için de intizamlı hayat şarttır.
Müstakbel eş hangi özellikleri taşımalı?
— Güzellik lâzım. Ama eşimin güzellikten önce kültür, zekâ, anlayış, incelik bakımından bana uyması, mesleğimin icaplarını yerine getirmek, gerekince kıskanmaması, ev kadını olması şarttır. Salon kadını istemiyorum. Faziletli, yüksek ahlâklı ev kadını olmalı.
Fotoğraf isteyenlere yollar mısın?
— Evet. Haftada 100-200 resim yolladığım olur. Hiç para istemeden, pul almadan yollarım. Bazıları iki-üç lira istiyor. Hem de imzalı fotoğraflar gönderiyorum.
Kaynak: 1960, Artist Dergisi
