Türk beyazperdesi, «Ayşecik» filmiyle yepyeni bir yıldız kazanmış oldu. Boyuna ve yaşına göre harikulade bir başarı, şöhret ve alâka topladı. Ablaları ve ağabeyleri onun bu muvaffakiyetini hem kıskanıyor hem de onu takdir etmekten kendilerini alamıyorlar. Küçük Zeynep’i yanından tanımayanlar filmdeki konuşmalarını ve davranışlarını beş yaşındaki bu çocuğa yakıştırmaz ve fazla ciddi bulurlar. Fakat onu tanıdıktan sonra bu fikirleri değişecektir. İsmet Yenisey’in yapmış olduğu bu röportaj, sizlere küçük Zeynep’in harika bir çocuk olduğunu gösterecektir.
Küçük Zeynep kalemi kağıdı eline alıp: “Şimdi röportaj sırası bende” dedi.
Foto muhabirimizin resim çekmesine sinirleniyor ve terlik elinde duruyordu.
— Buyrun efendim, hoş geldiniz. Ben de sizi bekliyordum. Size babamı tanıtayım. Hamdi Değirmencioğlu. Olmaz vallahi, şuraya oturun, şu koltuğa. Daha rahat edersiniz.
+ Teşekkür ederim Ayşe. Pardon Zeynep.
— Yooo, Ayşe de diyebilirsiniz bana. Bu isim hoşuma gidiyor benim. Hem biliyor musunuz, sokakta görenler de Ayşe diye çağırıyor artık beni.
Bu sırada babası söze karışır:
— Sizi bir yerden tanıyor gibiyim İsmet Bey. Durun, durun. Geçen haftaki akademi balosunda siz de vardınız galiba. Cazın solundaki sütunun yanında oturuyordunuz. Öyle değil mi?
+ Evet Hamdi Bey.
— Efendim babam çok zekidir. Her şey aklında kalır. Bakın sizi de nasıl hatırladı.
+ Peki Zeynep. Ya sen? Sen hatırlamaz mısın?
Bacak bacak üstüne atarak oturduğu divanda biraz toparlandı ve kıkır kıkır güldü:
— Tabii ben de hatırlarım. Ama bir insanın kendi kendini methetmesi yakışık almaz.
+ Şimdiye kadar kaç filmde oynadın Zeynep?
Bu suali, Zeynep’in babası cevaplandırdı:
—Altı filmde oynadı. Papatya, Duvaklı Göl, Funda, Ölümden de Acı, Ömrüm Böyle Geçti ve Ayşecik.
+ Ayşecik filminin senaryosu da sizin değil mi Hamdi Bey?
— Evet. Konservatuardaki hocalığımızdan kalan zamanı senaryo yazmaya ayırıyorum.
+ Ayşecik filmine ait, senaryo ile ilgili bir tenkit noktası var Hamdi Bey. Ayşe’nin bazı sözlerini ve davranışlarını beş yaşındaki çocuğa yakıştırmayıp fazla ciddi bulanlar var.
— Seyircinin böyle bir kanaata varması mümkündür. Fakat Zeynep’i tanıdıktan sonra bu kanaatin yanlış olduğu meydana çıkar. Zira ben Ayşecik filminde daha ziyade onun sözlerini ve davranışlarını işledim.
+ Filmde seyircinin işittiği ses senin sesin değil galiba Zeynep. Niye dublajı sen yapmadın?
— Dublaj mı? Uvvv. O iş zor işte.
+ Niye Zeynep?
— Düşünün bir kere. Ufacık, karanlık bir oda. Karşıda bir perde. İçerisi tıklım tıklım dolu. Bir âlem yani sizin anlayacağınız. Bir defa gittim sıkıntıdan patlıyordum vallahi. Buram buram terledim.
+ Mahallede arkadaşların var mı Zeynep?
— Var tabii. Cancan, Sabahat, İnci, Semra.
+ Sık sık görüşüp oynar mısınız?
— Vallahi pek sayılmaz. Sebebine gelince, biz de artık kendi aramızda ziyaret günü yapıyoruz. Mesela her on beş günde bir pazarları benim günüm. Yarın Cancan’ın günü. Evi de yakın değil ki kızın. İnşallah yağmur diner de giderim. Hem beni gelin yapacaklar orada.
+ Damat adayı var mı peki?
— Canım sizin de sorduğunuz şeye bakın. Sahiden gelin olmuyorum ya. Yalancıktan işte. Oyun bu. Damadı büyüyünce düşünürüz.
Kaynak: 1961, Artist Dergisi
