Burnu yeşil sümüklü üç çocuk, beş yaşlarındaki küçük kızla bağıra bağıra dalga geçmekteydi:
+ Hah hah haa! Duydun mu Ayça, Erol Evgin’in kafasındaki perukmuş!
Küçük kız böğüre böğüre ağlamaya başlar:
— Yalan! Yalaaannn! Bu dünyada her şey yalan laaannn!
Üç gün sonra..
+ Kızım çık odadan da bir şeyler ye. Bak en sevdiğin yemeği yaptım. Kendini bu kadar üzme, pek çok insan peruk takıyor. Hafta sonu Erol Evgin’in konseri var büyük sinemada. Seni oraya götüreceğim.
Yaa işte böyleyken böyle sevgili okurlar. Boru değil, ilk aşkımdan bahsediyorum. Aynı zamanda Erol Evgin, hayallerimi yıkan adamdır. Arkadaşlarımın alaylarıyla bıçaklanan kalbim, konserde ona gül uzattığım halde yüzüme bile bakmamasıyla paramparça olmuştu.
Yılların hıncıyla Erol Evgin’in evine doğru ilerlerlen onunla evlenmek isteyen bir arkadaşımla nasıl da saç saça baş başa kavga ettiğimizi hatırladım gülere. Bizi ayırmak isteyen arkadaşımın fırlama halasıysa, yanımızda erkek kardeşine şöyle dedi:
— Doğan, Erol Evgin benimle evlenmek istiyor. Haftaya beni istemeye gelecekmiş.
Bunu duyar duymaz ikimiz de anıra anıra ağlamaya başladık. Hiçbir erkeğe güven olmayacağını o gün ilk defa anladım. Hiçbir kadına güven olmayacağını ise şimdi, bunları yazarken.
EROL EVGİN’İN ERENKÖY’DEKİ EVİ
Küçük ama tıka basa resim ve antika dolu evine vardığımda müzisyen oğlu Murat Evgin de oradaydı. Erol Evgin elimi sıktı. ve her zamanki nazik tavrıyla gözlerini yumarak hatırımı sordu. Ne söyleyebilirdim ki? Beş yaşında gittiğim konserinde çiçek uzatırken yüzüme bile bakmadığı için çok kötü olduğumu mu? Yoksa evli olduğunu öğrendiğim gün dünyanın nasıl da başıma yıkıldığını mı?
İyi olduğumu söyledim ve koltuğa oturdum. Erol Evgin fotoğraf çekimi için üzerine rahat bir şeyler giymek için içeri gittiğinde dedikoducu mahalle hanımları gibi evi süzmeye başladım. Pahalı ama birbirini tutmayan eşyalar, sanki minyatür bir saraymış gibi cafcaflı perdeler, dağınık yerleştirilmiş oturma grupları, birkaç masa ve bir de piyano. Fakat kapağı kapalı ve üzerinde kitap ve dergiler duruyor.
Evde boş yer olursa kendini güvensiz hisseden bir arkadaşım vardı. Onun evine benzettim biraz burayı. O arkadaşım da kafasını toprağa değil eşyaya gömer zaten. “Devekuşu Erdemi” deriz biz ona. Avcılar duvarlara geyik boynuzu, ayı kafası asar ya, sanatçı Erol Evgin de duvarlarına Fikret Mualla, Eren Eyüpoğlu, Nuri İyem, Avni Arbaş resimleri asmıştı. Hazır ayaktayken karma sergiye gelmiş gibi en sevdiğim ressamların resimlerine baktım, sonra yerime oturup bana ikram edilen meyve suyunu içmeye başladım.
Erol Evgin ile yaptığım söyleşide Moda’da çok mutlu bir çocukluk geçirdiğini öğrendim. Babası otoriter bir adam, annesiyse yumuşak bir kadınmış. Bu tip ailelerin çok sağlıklı çocuk yetiştirdiğini düşünüyormuş. Birkaç kez üst üste çocukluğunun ne kadar iyi geçtiğini ve bunun herkese nasip olmayacak bir şans olduğunu söylediğinde, “Tamam peki!” diyerek ağlayarak uzaklaşmak istedim. Çocukluğu iyi geçenlere sinir olurum. Konu tekrar çocuklara geldiğinde konserde ona çiçek verdiğim ve yediğim darbeyi anlattım. Samimiyetle üzüldü ve “Nasıl olur? Keşke sahneye çksaydınız, o zaman sizi kucağıma alırdım” dediğinde ben yine nazlanarak “Ben anlamam, o gün hayatımın en kötü günlerinden biriydi” dedim.
Şimdilerde müzikte bir zevksizlik yaşandığını düşünüyor hepimiz gibi. Bunun da doğal bir sürecin sonunda oluştuğunu, arz talebe göre yürüdüğünü söylüyor. “Kültür olmadığı için müzik bu şekilde. Benim de 80’lerin başında müzik dünyasından uzaklaşıp mimarlık bürosu açmamın sebebi budur” dedi. Fotoğraf çekileceği zaman ona, “Arkadaşımı kıskandırmak için şöyle güzel bir hatıra fotoğrafı çekilelim” dedim, o da küçükken bayıldığım gülüşüyle ve sanki ben beş yaşındaymışım gibi babacan bir tavırla bana sarıldı, ben de olanca gücümle beş yaşıma inerek şımarıp ilişikteki pozu verdim.
Ve en zor soruya gelmişti sıra. Nasıl soracağımı düşünerek konuya girdim. “Türkiye sizin peruk taktığınız öğrendiği gün sarsılmıştı!” Bunu duyunca nazik bir gülümsemeyle, “Ah evet” dedip bir kahkahacık attı. “Sanatçılar öyle ufak tefek hileler yaparkar. Bu bir gösteri dünyası. Böyle hafiften hileler mübahtır.”
Kaynak: 1999, Aktüel Dergisi
