Kıvırcık, beyaz düşmüş kır saçları var Kenan Pars’ın. Aslında sarışın, elâ/ yeşil gözlü. Saçlarının kırlaşması ona tezatlı bir hava veriyor. Genç, diri bir ten ve olgun enpresyon imajı veren kır saçlar. Ortadan yukarı bir boy. Süratli davranışlar, hassas bir zekâ ve incelik. Kalender, hayatın tadını çıkaran epiküryen bir olgun erkek tipi. Hiçbir zaman ihtiyarlamayan erkek tipi.
Önce «Kenan Pars’ı nasıl buluruz» diye düşündük. Büyük Bayram sokağında Niyazi Vanlı’nın figüran acentasında bulursun dediler. Karşısındaki odada Orhan değil «Orhon» Arıburnu’nun yazıhanesi varmış. Alt katta da MURAT FİLM sahibi Süreyya Duru’nun bürosu. Süreyya Duru’ya telefon ettim, sonra Bülent Oran konuştu. Yukarı çıktılar, baktılar, kimse yokmuş. «Gelirse bize telefon etsin» dedik. Bakırköy’de Çaçaron sokağında oturduğunu öğrenmiştik. Acaba evinde mi yoksa başka yerde mi konuşsak derken telefon çaldı, saat 19’da.
Acele ettik ama olmadı. Ertesi gün için Bomonti’deki Sohban Koloğlu’nun stüdyosunda buluşmak üzere randevu verdi, orada film çeviriyordu. Saat 14’de kapıyı açıp büyük bir garaja benzeyen platoya girdim. Projektörler, spot ışıkları Kenan Pars’ı aydınlatıyordu. Buna rağmen elini havaya kaldırdı, benim geldiğimi görmüştü, selâm veriyordu. Karşılık verdim. Hemen yanıma geldi, elimi sıktı. Filmin rejisörü Türker İnanoğlu ve operatör Şevket Kıymaz ile tanıştırdı. Burası, plato denen film çekim yeri. Dekorlar resmî bir büroyu gösteriyor. Tavandan sağdan, soldan bol ışık veriliyor. 14-15 tane büyük projektör var. Rejisör Türker İnanoğlu kendi firması ERLER FİLM adına burada «İÇİMİZDEN BİRİ / Ölüm Çemberi» adlı filmin kayıtlarını alıyor. Filmde Turan Seyfioğlu, Kenan Pars, Cavidan Dora, Orhan Boran, Aysel Tanju, Ali Ekdal, Ahmet Tarık Tekçe, Saadettin Erbil, Sadri Karan, Erol Taş, Necdet Tosun, Zeki Çan, Vahi Öz ve Fikret Tirendaz oynuyor.
Sahne çekiliyor, biz de kenara çekiliyoruz. Kenan Pars’ın boş kalacağı bir dakikayı beklerken seyrediyorum çekimi. Bu arada Ali Ekdal, boş olmasından istifade ederek yanıma geldi. Çay ısmarladı, cıgara verdi, konuşuyoruz. Cavidan Dora için «Cavidan bu mevzuularda ne kadar hamarat değil mi?» derken, Gecelerin Ötesi’nde rol alan iri yarı karakter oyuncusu için «Onu tarife ne hacet» diyordu.
Bir ara Kenan Pars (iki Kenan var) biri Kenan Artun, öteki Kenan Pars. Yeni bir plana geçmek üzere hazırlık yapılmasından istifade edip yanımıza geldi ve makyaj odasında masanın üstüne oturarak, sorularıma cevap vermeye hazır olduğunu söyledi.
KENAN PARS İLE RÖPORTAJIMIZ
Önce biyografiden başlıyoruz. Hemen cevap verdi. Zaten çok acele konuşuyoruz. Fazla vaktimiz yok.
— 10 Ağustos 1920 doğumluyum.
+ İstanbul’un neresinde yaşıyorsunuz?
— Üsküdar.
+ Ben de Üsküdar’lıyım.
— Öyleyse «semtşehri» oluyoruz desene.
Gerinerek güldüm. Bu zekâ ve espri gücüne memnun oldum.
Kenan Pars devam ediyor konuşmalarına:
— Ben üç yaşımdayken Bakırköy’e taşınmışız. Bakırköy Ortaokulu’nu bitirdim. Ardından liseyi bitirmeden ayrıldım.
+ Film hayatına atılman nasıl oldu Kenan? Hangi vesile ile?
— Sırrı Gültekin sayesinde. Bakırköy’den komşuyuz kendisiyle. Onun teşvikiyle oldu. 1953 yılında KEMAL FİLM firmasının çevirdiği «Öldüren Şehir» filmine götürdü. Ardından beni rejisör Lütfi Akad’a takdim etti.
+ Güzel filmdi. Bilhassa temposu.
— Evet. İlk çevirdiğim filmdir.
+ Bugüne kadar kaç filmde rol aldın?
— 68’inci filmimi çeviriyorum.
Bu «68» sayısını söylerken sözlerindeki iftihar mânâsını sezmemek imkânsızdı. Eh, iftihar etmekte haklı. Yedi senede 68 film. Hemen hepsi de büyük rol. Hani hepsinden 1000 lira alsa, bugün hayli parası olurdu. Hem de bin liranın çok çok üzerinde alır herhalde. Ama o tarafı sormaya vakit kalmadan: «Kenaaaaaan! diye seslendiler. Kalktı, “afedersin” diyerek koştu gitti. Kamera ayarlandı, ışıklar düzeldi, prova yapıldı ve tekrar rolünü yapmaya başladı.
Bir ara gene döndü geldi.
— Şöhretin zararından korkuyorum. Aşağılık dedikodulardan.
+ Hımmmm! Demek ki bugünlerde hoşuna gitmeyen dedikodular oluyor. Acaba kiminle? Neyse geçelim, onu dedikoducular yazsın.
— Günde 15/20 tane mektup alıyorum hayranlarımdan.
+ Evli misiniz?
— Evet, sekiz yaşında bir kızım var.
+ Başarınızın sırrını neye borçlusunuz?
— Buna cevap vermek övünme olmaz mı? Bu soruyu sormanıza sebep olacak kadar iyi oynuyorsam ne mutlu bana! Her halde heyecana kapılmayıp gayet tabiî bir şekilde, sanki gerçek hayatımı yaşıyormuşum gibi oynamamdan olacak.
Kaynak: 1960, Artist Dergisi
