Süleyman Seba: Mafya Futbolun İçinde

Yılın son, mevsimin ilk karı yağıyor İstanbul’un üzerine. Bir telaşla terk edilmiş günlük yaşam renklerinin sonrasında yekpâre bir kütle gibi duruyor yerinde kalabalıklar. Öyle bir durma ki bu, zamanın dümdüz ve öncesiz bir çizgi gibi önümüzde başlayıp gittiğine inanabilmişiz kolayca. Böyle bir tarihî buluşmanın sessiz heyecanıyla ağır ağır yarıyoruz ayazı Akaretler yokuşunu çıkarken. Beşiktaş Jimnastik Kulübü’nün girişini geçtikten sonraki sokaklardan birine kıvrılıyoruz. İsimsiz bir binanın önündeyiz. Apartmanın hiçbir zilinde isim yazmıyor. Telefonla geldiğimizi haber veriyoruz. Kapı açılıyor, zaman yolculuğu başlıyor.

60 yıla yakın bir süre Beşiktaş Jimnastik Kulübü’nde çeşitli görevler üstlenmiş, bunun son 16 yılında başkanlık yapmış ve 2000 yılında kırık bir kalple köşesine çekilmiş Süleyman Seba’nın evine ulaşmak için merdivenleri tırmanıyoruz. Kapıda karşılıyor bizi. “Hava bozunca belki gelmezsiniz demiştim” diyor gülerek. Onca zaman sonra konuşmayı kabul etmiş olmanın gerginliği var üzerinde. Loş koridordan geçiriyor bizi, evin müze bölümüne alıyor. Odaya girişte sehpanın üzerindeki radyodan yükselen Zeki Müren şarkılarıyla karşılanıyoruz. Radyonun üzerinde “Türkiye Futbol Federasyonu” yazıyor. Yerde bir elektrikli ısıtıcı. Duvarlar tablo ve sayısız fotoğrafla kaplı. Odanın girişindeki kemerin üzerinde duran saate ilişiyor gözümüz. 12 rakamın yerine “S, Ü, L, E, Y, M, A, N    S, E, B, A” harfleri yerleştirilmiş. Bir taraftar derneğinin hediyesi.

Sehpanın çevresindeki koltuklara oturuyoruz. Kahve yapacağını söylüyor ve hemen ayağa kalkıp mutfağın yolunu tutuyor. Biraz sonra lacivert porselen fincanları taşıdığı gümüş tepsisiyle geri dönüyor. Öyle dinç, hareketleri o kadar hızlı ki, 79 yaşında olduğuna inanamıyorsunuz. Konuştukça bir yaşı olamayacağını anlıyorsunuz zaten. Sigarasını yakıyor, bir nefes aldıktan sonra, “Vallahi ben hiçbir şey konuşmak istemiyorum” deyiveriyor. Türk futbolunun içinde bulunduğu durumdan söz açtığımızda ise sıkıntısını dışa vuruyor:
— Mümkün mertebe her şeyden uzak, huzurlu bir emeklilik geçirmek istiyorum. Onun dışında arada sırada arkadaşlarımla beraber oluyoruz. Hatta bazen “futbolla ilgilenmeyelim artık” dedim. Hepimiz belli bir yaşa geldik. Bırakın da bundan sonraki hayatımızı huzurlu bir şekilde yaşayalım. Ama ne oluyor? Hemen söz oraya geliyor.

16 yıllık başkanlık dönemini sormaya çalışırken:
— Şimdi efendim, benim Beşiktaş’la olan beraberliğim 16 yıl değil, aşağı yukarı 60 küsur sene. 1945’te Kabataş’ta oynarken -futbolun o zamanki güzellikleri işte- Kabataş Lisesi, Galatasaray Lisesi, Haydarpaşa Lisesi vardı. Vefa Lisesi vardı. Bugün altyapı dediğimiz oyuncuların hepsi oradan yetişir, Millî Takım’a kadar çıkanlar olurdu. Rahmetli Hakkı Kaptan olsun, Sabri Bey olsun, Remzi Bey olsun, birilerine tavsiye etmişler. Ben öyle geldim. Bakın şurada bir resmimimiz vardır. 1946 yılındaki Beşiktaş. O dönemden sadece beş kişi kaldık. Doktor Veli, Faruk Sağnak, Ethem Karpat, ben, Ali İhsan. Her geçen gün azalıyoruz.

Kısa bir sessizlik oluyor. Boğazımız düğümleniyor. Alıştırılan gerçekliğin uzağındaki sularda olduğumuzdan ürperiyoruz. Bir spor kulübünün tarihini, yarım yüzyıldan uzun bir dönemin tanıklığını dinliyorsunuz. Koca çınarın insanın hoyratlığının erişemeyeceği mekânında. Ara vermeden yöneticiliğe geçişini anlatıyor. Birkaç cümlede 40 yıllık emek, adanmış bir yaşam. Dili varmıyor icraatları üzerine konuşmaya, biz söyleyince de hemen nezaketimize bağlıyor duyduklarını.

RÖPORTAJIMIZ DEVAM EDİYOR
— Futbolu 1954’te bıraktım. Bir iki sene arkadaşlarımızla beraber vakit geçirdik. Daha gençtik o zamanlar. Sonra yöneticilik hayatına atıldık. Zaman zaman her kulüpte dalgalanmalar olur. Beşiktaş’ta yine ufak çalkantılar vardı. 1957/1958 yılları. Muhtelif dönemlerde iki dönem rahmetli Hakkı Kaptan’ın riyasetinde bulundum. Selahattin Akel Bey’in riyasetinde bulundum. Beş, altı farklı reis ile çalıştım. Ondan sonra 80’li yıllarda arkadaşlarımın arzusuyla soyunduk başkanlığa geldik. Ancak nasıl geldiğimizi hiç hatırlamak bile istemiyorum. Çok zor şartlarla geldik. Ama Allah yardım etti. Bu dönem içerisinde kulüp olarak yine bütün arkadaşlarımla beraber şampiyonluklar yaşadık.

SÜLEYMAN SEBA’DAN ÇARPICI BAŞLIKLAR
— Şimdi yeni bir şey çıktı. Eskiden taraftarlık vardı. Geçenlerde Beşiktaş -Trabzonspor maçında (ben gitmedim de anlattılar) ‘Biz taraftar değil holiganız’ diye bağırıyorlar. Bu ne demek kardeşim? Adam kalkıyor ‘Ben holiganım’ diyor. Ondan sonra o holiganı sahaya davet ediyorlar. İşte bu ve buna benzer olaylar Türk futbolunu değil, Türk sporunu katleder bir noktaya getirdi.
— Bozulma sadece futbolda yaşanmıyor. Toplumun yapısıyla alakalı. İnsanın dili söylemeye varmıyor ama maalesef futbol bir rant olayı haline geldi. Siyaset ve mafya işin içinde. Benim zamanımda olaylar bu kadar ayyuka çıkmamıştı. Her yönüyle büyük bir disipline ihtiyaç var. Artık neredeyse her maçtan sonra kaybeden takım hakemi suçluyor.

 Kaynak: 2006, Aktüel Dergisi