Batılılar için Eurovision yarışması önemsizdir. Birçok kişi yarışmadan televizyonu açtığında haberdar olur. Oysa bizde Eurovision milli bir olaydır. Dedikoduların sonu gelmez.
Çoğu zaman televizyon kuruluşları katılmak isteyen birkaç şarkıcı veya gruptan birini yarışmaya gönderirler. Hatta birçok Eurovision’da kazananlar amatör topluluklar olur. Zaten ABBA dışında Eurovision galibinin fazla bir şansı olmamıştır. Ama Türkiye’de Eurovision’a milli bir mesele olarak bakılır. En profesyonel sanatçılarımız, aklınıza gelebilecek her türlü şeyi deneyerek bu yarışmada galip gelebilmek için çalışırlar. Kırgınlıklar birbirini takip eder. Birçoğu bu yarışmaya girmeyeceğini, bir daha yakınından bile geçmeyeceğini söyler. Ama bu söylenenler en çok dokuz ay ciddidir. Hemen ardından yarışma şartlarını duyunca yeniden çalışmalar başlar.
Bir Eurovision elemesini daha geride bıraktık. Bu defa birinciliğini kazanan MAZHAR-FUAT-ÖZKAN üçlüsü, şimdiye kadar gönderdiğimiz şarkıcı topluluklardan en değişiğiydi. Kendilerini pop müziğe adayan bu üçlü, besteden söze kadar her şeyini kendi yapıyor, kendileri çalıyor, kendileri söylüyorlar. Üstelik çalışmaları birtakım kişilere ters gelse de batındaki gibi. Neşeli, esprili, sevimli bir grup. Bizim burada anlatmak istediğimiz yarışmanın müzikal eleştirisi değil, organizasyonu, sanatçıları, seyircileri.
Kültür Sarayı’nın küçük konser salonuna gelenler iki tür kıyafet içindeydiler. Pırlanta ve kürkler içindekiler, dağa çıkar gibi spor giyinenler. Üstelik herkes birbirine neden böyle giymiş diye bir acayip bakıyordu. Bu arada seks yıldızları, geçmişin ünlüleri de protokolde yer alıyorlardı.
Koltuk aralarının darlığı yüzünden bir kişi oturmaya kalkınca bütün sıra saygı duruşunda durur gibi tam tekmil ayağa kalkıyor, bir başkasının yerini alması sırasında bu kalkışlar, oturuşlar tekrarlanıyordu. Bu arada naklen yayın başladıktan sonra gelenlerin itirazsız salona alınmaları da oldukça ilginçti. Koltuktan koltuğa birbirini konken partisine davet eden sosyetik hanımlara da bolca rastlandı.
Eurovision’un bir başka zorlanması dan sahneye sunucu ve sanatçı olarak çıkan hanımların giydikleri çok yüksek ve çok ince topuklardan kaynaklanıyordu. Bununla zor yürüyen hanımlar giriş ve çıkışları uzatarak programın en az 15 daika daha uzamasına sebep oldular.
Programa Hollanda’dan davet edilen Dolly Dots’un beş kızı kendilerine gösterilen ilgiye pek de layık değillerdi. Yarışmadan sonraki kokteylde durmadan «İşkence var mı?», «Af örgütünü biliyor musunuz?» gibi sorularla kendilerine yakınlık gösteren Türkler’e dehşetle bakıyorlardı. Üstelik nezaket kurallarını da unutup Türk sanatçılarını eleştiriyorlardı.
Erol Evgin’in habersiz sahneye çıkarılıp bir konser vermeye zorlanması ise yarışmanın bir başka tuhaf yanıydı. Bu arada daha yarışma başlamadan önce AJDA PEKKAN ve Beş Yıl Önce On Yıl Sonra topluluklarının uzun repertuarları ile tüm heyecanı yok etmesi de bir başka organizasyon bozukluğuydu. Tüm dünyada bu tür programlar yarışma boşluklarında boşlukları doldurmak için yapılır.
Kaynak: 1985, Hayat Dergisi
